Mijn haar is al een tijdje grijs, het hardlopen gaat minder makkelijk dan voorheen, maar zojuist heb ik moeten constateren dat mijn gehoor ook achteruit gaat. Tenminste, als ik op de SGP en haar voorman Van der Staaij mag geloven. Want als ik op hen afga, schalt in Nederland inmiddels vijfmaal daags het Allahu Akbar door de straten. Nou woon ik in Amsterdam en werk ik in Rotterdam: twee steden met zo’n beetje het grootste aantal moslims van Nederland. Maar ik heb het in mijn hele leven nog nooit gehoord…. Gaat nu óók de SGP mee in de in Den Haag welig tierende trend van ‘het maakt in verkiezingstijd niet uit wat je zegt, als het maar scoort’? Een kwestie dus van Et tu, Brute? Ik vrees het.

Tot voor kort ervoer ik de kleine christelijke partijen in Den Haag als een ‘laatste dorpje in Gallië’; een plek waar moraal, principes en fatsoen nog relatief hoog op de agenda stonden. Al was ik het lang niet altijd met hen eens, voor een partij die zich allereerst laat leiden door een moreel kompas heb ik toch meer respect dan voor een partij die vooral kiest voor opportunisme. Aan moraliteit is in de samenleving – zie bijvoorbeeld het werk van Van den Brink – meer behoefte dan ooit. Maar kennelijk is ook de SGP nu de Rubicon overgestoken. Dat belooft niet veel goeds voor de komende verkiezingstijd. Want terwijl de samenleving schreeuwt om verbindend leiderschap, is dat electoraal kennelijk niet aantrekkelijk. Ik ben niet zo Bijbelvast, maar het brengt toch één tekst daaruit bij me omhoog: “Vergeef hen Heer, want ze weten niet wat ze doen”.