Gister verscheen het rapport van de commissie Cohen. Met weinig verrassende conclusies. In Haren was sprake geweest van twee werelden: die van de jongeren en die van de autoriteiten. Die hadden veel te ver uit elkaar gelegen. De autoriteiten hadden de nieuwe mores en de nieuwe instrumenten van de volgende generatie niet begrepen. En hadden dus ook niet adequaat gehandeld.

Er werd en wordt over Haren gesproken alsof het een unieke, wereldschokkende gebeurtenis is (met ook unieke fouten) die natuurlijk ook nooit meer mag voorkomen. Maar is dat nou wel zo? Ik geloof er niks van. Eéns in de zoveel tijd hebben we dergelijke oprispingen, waarbij de autoriteiten van de oudere generatie even moeite hebben zich aan te passen aan de nieuwe tijd. Dan doet zich een sociaal aardbevinkje voor, doordat de aardschollen van de verschillende generaties zich krakend over elkaar heen bewegen. Soms nauwelijks merkbaar, soms met 8.0 op de schaal van Richter. De afgelopen vijftig jaar hebben we een scala van dit soort incidenten of episodes gezien. Haren past zo keurig in het rijtje van  – pakweg – provo-symbool Het Lieverdje tot het strand van Hoek van Holland. En, of we dat nou leuk vinden of niet: we weten dus ook dat het volgende Haren onontkoombaar weer voor de deur staat. We weten alleen niet waar. Of wanneer. En hoe.

Net als bij gewone aardbevingen heb je bij dit soort incidenten vaak vervolgschade door een tsunami. Meestal in de vorm van maatschappelijke en – vooral! – politiek-publicitaire opwinding.  We moeten nu uitkijken dat we die niet groter maken dan het incident zelf.  Want al weten we dat aardbevingen in het Noorden tegenwoordig zwaarder zijn dan we eerder voor mogelijk hielden, zó zwaar was deze nou ook weer niet…..