Je kunt de avondklokrellen ook zien als een ‘blessing in disguise’, zei ik gisteravond in Nieuwsuur. De coronacrisis is immers niet alleen een gezondheidscrisis, maar minstens zozeer een psychologische crisis. Die van angst, onzekerheid, stress en frustratie. In dié crisis is een aanpak die gestoeld is op epidemiologische en bestuurlijk-juridische principes gedoemd tekort te schieten: je zult óók rekening moeten moeten houden met sociaal-psychologische mechanismen en processen. En nog specifieker: met veiligheids-psychologische principes. Hoewel ik daar in die zes minuten Nieuwsuur maar een héél klein stukje over kon vertellen raakte ik kennelijk een gevoelige snaar: vandaag word ik via mail, telefoon en social media overstroomd met ondersteunende reacties. Dank daarvoor. Natuurlijk wisten de reaguurders me ook te vinden: een enkeling leek het beter als ik met een BOPZ-machtiging in een gesloten inrichting verdween. Een soort lockdown voor gevorderden dus. Ik zou het bíjna aantrekkelijk vinden…:-)