Vitten op gezagsdragers is in. Bij het minste of geringste foutje laten we luidkeels merken hoe dom dat was. En hoe het natuurlijk wél had gemoeten. Sinds het Koningslied weten we dat ‘milde steniging’  tot de sancties hoort die daarbij kennelijk gepast zijn.

Maar hoe gaan we dan eigenlijk om met diezelfde gedragsdragers als het wél goed gaat? Als het meer dan goed gaat zelfs? Laten we dan met dezelfde inzet ons genoegen blijken, in plaats van ons ongenoegen?  Kennelijk niet, want daar moet ik het eerste voorbeeld nog van vinden.

Met die eenzijdige afrekencultuur wil ik vandaag maar eens breken. Want als Amsterdammer én professional op het gebied van veiligheidsbeleving ben ik diep onder de indruk van wat de Amsterdamse gezagsdragers rond de inhuldiging Lees verder →

Gister verscheen het rapport van de commissie Cohen. Met weinig verrassende conclusies. In Haren was sprake geweest van twee werelden: die van de jongeren en die van de autoriteiten. Die hadden veel te ver uit elkaar gelegen. De autoriteiten hadden de nieuwe mores en de nieuwe instrumenten van de volgende generatie niet begrepen. En hadden dus ook niet adequaat gehandeld.

Er werd en wordt over Haren gesproken alsof het een unieke, wereldschokkende gebeurtenis is (met ook unieke fouten) die natuurlijk ook nooit meer mag voorkomen. Maar Lees verder →

Ik weet niet hoe u vroeger naar de cijfers op uw schoolrapporten keek, maar als ik gemiddeld een 7 stond was ik daar maar wát blij mee. Snel ging ik naar m’n ouders (die konden immers trots zijn) en met plezier fietste ik ook nog een paar kilometer om langs opa en oma. Zo’n rapport leverde daar per slot van rekening  een forse boost van m’n zakgeld op.

Waarom zouden die tevredenheidswetten eigenlijk anders zijn als het om de veiligheid gaat? Vanochtend verscheen de Veiligheidsmonitor 2012 . Daarin geeft de Nederlandse  Lees verder →

“Oude wijn in nieuwe zakken”. Zo kwalificeerde jurist Michiel Vols in het Parool van woensdag jl. de nieuwe Treiteraanpak van de gemeente Amsterdam. Jammer. Want juridisch is er wellicht niet zoveel vernieuwends aan, maar in de praktijk hebben getreiterde burgers vaak last van heel iets anders: dat gemeente en andere instanties de ernst van de problematiek niet onderkennen. En dat als ze toch optreden dat te laat en labbekakkerig doen. In de criminologie heet dat secundaire victimisatie:  je bent niet alleen slachtoffer van de treiteraar, maar ook van instanties die je in de steek laten. Het is precies Lees verder →

Gevoelens van onveiligheid iets verminderd, zo kopte het CBS deze week boven haar persbericht over de Integrale Veiligheidsmonitor 2011.  Maar dat is een wel erg optimistische interpretatie van de bevindingen. Op één indicator die iets zegt over de veiligheidsgevoelens van het Nederlandse publiek is ten opzichte van één jaar eerder inderdaad een verbetering van – jawel! – 1 procentpunt gemeten. Want voelde voorheen 26% van de bevolking zich ‘wel eens’ onveilig, nu is dat 25%. Maar op de meeste andere Lees verder →

Meer veiligheid…..dat heb je zelf in de hand, zo pepert de rijksoverheid ons de laatste tijd tot irriterends toe in. Een boodschap waar op zich weinig mis mee is. Maar zouden de gezagsdragers van diezelfde overheid de boodschap ook tot zichzelf laten doordringen? Want die overheid is tegenwoordig niet alleen onderdeel van de óplossing van het veiligheidsvraagstuk, maar steeds meer ook onderdeel van het probleem.

De veiligheidsbeleving van het publiek wordt inmiddels immers sterker bedreigd door de toon van het politiek-bestuurlijk veiligheidsdebat dan door de criminaliteit zelf. New Public Lees verder →

Op dit moment ontrolt zich in de wereld een crisis zonder weerga. Op het eerste gezicht gaat het ‘slechts’ over een kredietcrisis. Maar wie er even over nadenkt ziet dat deze kredietcrisis ook gevolgen kan hebben voor de veiligheidszorg. Je zou dus zeggen dat het daar inmiddels gonst van de bedrijvigheid om ons te prepareren op dat wat komen gaat. Pro-actief werken is immers het devies. Maar wie zijn oor te luisteren legt hoort slechts een Lees verder →

Met het invallen van de dooi is het weer afgelopen met de ijspret. Hoewel: pret? In de kranten viel minstens zoveel te lezen over chaos, risico’s en calamiteiten als over plezier. Dat is geen toeval: het is een reflectie van een bredere ontwikkeling. Daarom: “toon mij uw nationale volkssport, en ik zal u zeggen hoe uw samenleving over veiligheid denkt”.

In de vorige eeuw was het schaatsleven nog simpel. Als het vroor, dan bond je de Lees verder →

De jaarwisseling brengt geweld, wanordelijkheden en….collectieve amnesie in de veiligheidszorg, zo bleek de afgelopen dagen. Waarom? Bestuur en media benadrukten dat nu voor het eerst niet meer lijdelijk zou worden toegezien op de traditionele ongeregeldheden. Er zou nu niets ontziend worden opgetreden, het langjarig gedogen was voorbij.

Pardon? Klein storinkje van het collectieve geheugen wellicht? Nooit van de Haagse aanpak gehoord, die eind tachtiger, begin negentiger jaren werd ontwikkeld en breeduit Lees verder →

Ook het decembernummer van ‘Psychological Science’ gezien? Of ligt het nog op de stapel voor de kerstvakantie? Zonde, want het bevat een mooi artikeltje over een experiment dat óók relevant is voor het denken over veiligheid en veiligheidsbeleving.

Psychologen van Harvard deden een soort omgekeerd Milgram-experiment (het klassieke experiment waarbij proefpersonen denken dat zij aan een ander zware stroomstoten Lees verder →