29
jan

Wie doet het licht aan?

Laatst is op een ongemerkt ogenblik een dier ons huis binnengekomen. Het was donker, dus we konden niet zo gauw zien wat het was. Mijn inwonende neef W. denkt dat het een tijger is. Een valse, en nog zwanger ook. Als we het beest er niet heel snel uitzetten, worden we verscheurd door een hongerige meute, zo zegt hij. Hij krijgt een deel van de familie mee, zij worden steeds zenuwachtiger. Wat andere familieleden denken dat het gewoon het katje van de buren is. Die zijn laatst met de noorderzon vertrokken, dus het beestje heeft geen thuis meer.

Een tante uit Barneveld vindt dat wat naïef: een tijger zal het niet wezen, maar een katje is het ook niet. Is het niet die lynx die laatst nog op de Veluwe was gezien? Minder gevaarlijk, maar toch niet zonder problemen om in huis te hebben. Neef M., die journalistiek studeert, heeft een klein lampje tevoorschijn Lees verder

3
aug

De strijd tussen hun hoop en onze angsten

Zoals ik in de vorige bijdrage al schreef ben ik samen met een collega-onderzoeker een paar dagen in Calais gaan kijken om te zien wat zich daar afspeelt. Gerede kans immers dat we de stroom vluchtelingen die zich nu nog op Engeland richt binnenkort ook in Nederland zullen zien. Dan wil ik niet alleen afhankelijk zijn van mediaberichten, maar tevoren al met eigen ogen hebben kunnen zien wat zich in en om de vluchtelingen afspeelt.

De meeste vluchtelingen die we in Calais zagen en spraken zijn jonge mannen. Meest twintigers, is onze indruk. Uit Afghanistan, Syrië, Eritrea, Soedan. Bovengemiddeld slim en initiatiefrijk. Hoger opgeleid ook, zo lijkt het. Onder de veel kleinere hoeveelheid vrouwen die we zien signaleren we een paar powergirls Lees verder

1
aug

Calais: een bizarre stand-off

De afgelopen dagen met een collega-onderzoeker gezworven in en rond Calais. Overdag gekeken in de Jungle. ’s Nachts het spel bekeken tussen vluchtelingen en Franse politie bij spoorwegemplacement en Kanaaltunnel. In je eentje op de mountainbike, in het pikdonker, schrik je je soms rot als er weer tien man opeens uit een bosje komt gekropen. Maar al snel werd me duidelijk dat het er nauwelijks gevaar te duchten is. Vrijwel iedereen was vriendelijk, niemand wil in problemen komen met de politie. Iedereen wil naar Engeland. Of beter: gáát naar Engeland, zo werd ons steeds verteld. Geen greintje twijfel.

Waarom Engeland? In Frankrijk wordt je honds behandeld, zo zeggen de meesten. Kijk maar in de Jungle. In Nederland duurt het heel lang voordat je zeker weet of je mag blijven. In België of Denemarken is er weer wat anders. In Engeland niet. Daar mag je werken zonder ID, krijg je 40 pond per week, krijg je een huis, is de taal makkelijker en woont er Lees verder