Tot een paar dagen terug had ik geen idee dat een demonstrant ooit “Fuck de Koning” had geroepen. Het was volstrekt aan me voorbij gegaan. En als ik het wel gehoord had was het een kwestie van ‘het ene oor in, het andere uit geweest’. Want Fuck de Koning? Ach, wordt toch volwassen, man….

Sinds het OM vervolging heeft ingesteld ontkom ik er echter niet meer aan. En met mij heel Nederland. De hele dag hoor ik de kreet in de media voorbijkomen. Het resultaat? Je kunt er de klok op gelijkzetten dat de uitspraak zich binnen de kortste keren heeft vastgezet in het algemeen spraakgebruik. Niet meer is weg te denken. Het OM blijkt zo effectiever dan Van Kooten en de Bie in het introduceren van een nieuwe uitdrukking. Het rijtje Koot en Biese neologismen als doemdenken, oudere jongere of “do ist der Bahnhof” is nu dus Lees verder →

Al langere tijd bericht de Amsterdamse krant Het Parool over de liquidaties in die stad. Terecht. Die zijn immers een serieus probleem,  een probleem dat nog eens wordt verergerd door de niets ontziende manier waarop die nogal eens worden uitgevoerd. Het lijkt echter alsof de toon van de berichtgeving daarover de laatste weken is veranderd, de nuance is verdwenen, de krant een bijna activistische opstelling kiest. Die koers is naar mijn mening onverstandig.

Sinds twee weken vertelt Het Parool mij dat Amsterdam veilig is, maar steeds onveiliger voelt.  Om met een kogelregen aan gerapporteerde schietincidenten te laten zien dat het begrip ‘veilig’ eigenlijk ook maar betrekkelijk is. Zo bericht de krant op maandag 2 februari dat het Lees verder →

Een paar dagen geleden was ik op een bijeenkomst waar een aantal kopstukken uit onze nationale terrorismebestrijding het woord voerde. De Nederlander voelt zich nog net zo veilig als een paar weken geleden, zo hoorde ik daar. Dat was immers de conclusie van een onderzoek van EenVandaag. Dat klopt. Dat onderzoek werd alleen gehouden vóór de gebeurtenissen in België. Het was een quick&dirty opinieonderzoek met alle beperkingen van dien. En bovenal liet het helemaal niet zien dat ‘de’ Nederlander zich nog net zo veilig voelde. Zestig procent van de respondenten zei inderdaad zich niet onveiliger te voelen sinds Charlie Hebdo. Maar bijna 40% gaf aan zich Lees verder →

Een tweet maakte me deze zomer attent op een interessant onderzoek van een paar Britse wetenschappers. Dat de crisis heeft geleid tot een toenemend aantal zelfdodingen was al vrij bekend. Maar niemand had tot nu toe de moeite genomen systematisch op een rij te zetten hoe groot dat effect is. De Britten deden dat onlangs wel. Het resultaat is schrikbarend.

Volgens de onderzoekers heeft de kredietcrisis geleid tot meer dan 10.000 extra zelfdodingen in (alleen al) Europa en Noord Amerika. Vanaf 2008 is zowel in Europa als in Canada en de V.S. een sterke stijging van het aantal Lees verder →

Het is zo simpel en voor de hand liggend, dat je je afvraagt waarom niemand het eerder heeft bedacht: het Ready2Help-netwerk van het Rode Kruis. Afgelopen zaterdag lanceerde Het Rode Kruis het netwerk waarin behulpzame burgers zich beschikbaar kunnen stellen om bij een calamiteit de hulpdiensten een helpende hand te bieden. Met simpele activiteiten waarvoor geen training noodzakelijk is. Zoals zandzakken vullen, mensen wegbrengen of tolken in een vreemde taal die je toevallig beheerst. Het Rode Kruis zoekt Lees verder →

Gisteren ging de telefoon. Een man van een beveiligingsbedrijf. Ongevraagd vertelt hij me dat het aantal inbraken ook dit jaar weer is gestegen. Met dertig tot veertig procent maar liefst. Het aantal branden ook. Of het dus niet eens tijd wordt dat ik me beter ga beveiligen. Zijn bedrijf – geen kleintje, maar een middelgrote beveiligingsfirma – kan dat prima voor me verzorgen.

De man had de pech dat ik de cijfers ken. En duidelijk beter dan hij. Van een stijging van 30-40% is geen sprake. Niet dit jaar. Niet vorig jaar. Niet het jaar ervoor. En noch bij branden, noch bij inbraken. Op z’n goed Hollands gezegd: de man vertelde me een lulverhaal. Om maar te verkopen. Dat gaf Lees verder →

Deze week voerde ik links en rechts weer een aantal gesprekken in buurten over de veiligheid. Mooie gesprekken vind ik dat. Vaak bevatten ze de little stories with a big meaning waar prof. Bob Hoogenboom laatst nog weer de lans voor brak. Neem het gesprek dat ik voerde met een sigarenwinkelier, in een zwakke buurt van een middelgrote stad.

“Tja”, zei de winkelier, “het is hier best een veilige buurt. Ik zit hier nu drie jaar, ben één keer overvallen. En die overval had overal kunnen gebeuren. Dus ik vind het hier wel OK”. Pardon? Eén keer overvallen maar de veiligheid Lees verder →

Een paar jaar – en vele miljarden staatsschuld – geleden bankierde ik zakelijk bij ABN AMRO. In de gelukzalige tijd dat Rijkman Groenink daar nog de scepter zwaaide. Tot de verkoop en de splitsing van de bank. De Europese Commissie wilde daar pas mee akkoord gaan als ABN AMRO een deel van z’n zakelijke activiteiten afstootte. En dus kreeg ik even later post van ABN AMRO. Met de mededeling dat ik verkocht was. Aan Deutsche Bank.

Zelden heb ik me meer een zak aardappelen gevoeld dan op dat moment. Verkocht? Als een lijfeigene? Had ik daar zelf nog iets over in te brengen? Jawel hoor, zei Deutsche Lees verder →