29
jan

Wie doet het licht aan?

Laatst is op een ongemerkt ogenblik een dier ons huis binnengekomen. Het was donker, dus we konden niet zo gauw zien wat het was. Mijn inwonende neef W. denkt dat het een tijger is. Een valse, en nog zwanger ook. Als we het beest er niet heel snel uitzetten, worden we verscheurd door een hongerige meute, zo zegt hij. Hij krijgt een deel van de familie mee, zij worden steeds zenuwachtiger. Wat andere familieleden denken dat het gewoon het katje van de buren is. Die zijn laatst met de noorderzon vertrokken, dus het beestje heeft geen thuis meer.

Een tante uit Barneveld vindt dat wat naïef: een tijger zal het niet wezen, maar een katje is het ook niet. Is het niet die lynx die laatst nog op de Veluwe was gezien? Minder gevaarlijk, maar toch niet zonder problemen om in huis te hebben. Neef M., die journalistiek studeert, heeft een klein lampje tevoorschijn Lees verder

23
jan

Media en onveiligheidsgevoelens

Annemarie Jorritsma gooide vorige week een knuppel in het hoenderhok van het maatschappelijk debat rond vluchtelingen. Media zouden volgens haar nodeloos de angst en onzekerheid in de samenleving voeden. Tom-Jan Meeus raakte vervolgens in NRC-Weekend een vergelijkbaar punt. Volgens hem raakt het debat steeds verder verziekt door hysterie,  polarisatie en nepdeskundigheid. In dat licht verhaalt hij over de verademing die hij voelde bij het horen van een gezaghebbend oud-professional als Nordholt.

Het is inderdaad verbijsterend te zien hoe de berichtgeving rond migratie en terrorisme nogal eens de trekken vertoont van een op hol geslagen flipperkast. Dat is niet alleen de media aan te rekenen: rustig, moreel leiderschap op landelijk niveau zou tegenwicht kunnen bieden. Maar daar gaapt op dat vlak slechts een groot gat. Iets dat het nog eens onbegrijpelijker maakt dat – zoals Meeus ook aangeeft – politiek en bestuur het niet op Lees verder

17
jan

Van der Laan verdient beter

De afgelopen week kreeg Amsterdams burgemeester Van der Laan een bijna farizeeër-achtige horde over zich heen. Hoe kon hij nou zeggen dat ‘Keulen’ in Amsterdam niet kon voorkomen? Dat niet alleen de Amsterdammers daar te lief voor waren, maar vooral ook dat had Nederland al een ontwikkeling doorgemaakt die de Duitsers nog te gaan hadden? Was hij nou helemaal naïef geworden?

Jammer, want van der Laan had wel degelijk een punt. Wie de afgelopen jaren in Duitsland heeft rondgekeken weet dat het concept van de aangeharkte stad nog volledig aan Duitse steden voorbij is gegaan. Wie wil weten hoe Amsterdam er in de jaren tachtig uitzag komt in diverse Duitse steden prima aan z’n trekken. Wie weleens heeft gekeken bij grootschalig optreden van de Duitse politie weet dat die nog steeds grote moeite hebben adequaat op Lees verder

30
dec

De wonderlijke rationaliteit van asymmetrische beveiliging

De afgelopen dagen ben ik in Parijs gaan kijken hoe het de stad en haar bewoners – zes weken na de aanslagen – vergaat. Dus maar op de Thalys gestapt. Niet alleen omdat dat de gemakkelijkste weg is, maar die trein was eerder ook doelwit van een aanslag. En wordt daarom inmiddels ook beveiligd. Dat betekende dat mijn veldwerk al op Amsterdam CS kon beginnen….

Op dat station bestond die beveiliging – het zichtbare deel althans – uit twee vriendelijk over het perron wandelende gewone Nederlandse agenten. Dat beeld was ook bij de tussenstop op Rotterdam te zien. In België werd de (zichtbare) beveiliging al zwaarder. Er kwamen stevig uitgedoste Belgische politiemensen aan boord, die meereisden tot aan Parijs. Daar aangekomen veranderde het beeld echter totaal. Het perron langs de trein was blauwgeverfd met Police National, CRS, beveiliging. Met een explosievenhond werd Lees verder

4
aug

Ook journalist?

IMG_0512Ook journalist?, zo wordt ons in en rond het kamp door zowel vluchtelingen als journalisten gevraagd. Nee, wij zijn onderzoekers, wetenschappers. Prima, vinden de vluchtelingen. Hun ervaring is immers dat naarmate er meer journalisten zijn, de politie meer haar best doet de vluchtelingen tegen te houden. Dus vormt meer pers een hinderpaal op hun tocht naar Engeland. Journalisten komen we echter overal tegen: van de schrijvende pers, radio, TV. Voor hen vormen we weer een interessante kapstok om het verhaal-van-de-dag aan op te hangen. Want onderzoekers, die hebben ze hier nog niet eerder gezien. Zeker niet struinend tussen de tenten van de Jungle of crossend op een mountainbike in het holst van de Franse nacht. En dus doe ik ons verhaal in diverse media  in binnen- en buitenland. Zie hier bijvoorbeeld wat een Portugese commerciële TV-zender er van maakte. Of hier voor de uitzending van BNR-Nieuwsradio.

 

4
aug

Nederlanders tillen nu zwaarder aan immigratie dan aan terrorisme

Twee keer per jaar peilt de EU wat de burgers uit de verschillende lidstaten als grootste probleem voor zichzelf, hun land en de EU zien. Dat levert – in de zogenaamde Eurobarometer – een mooi inzicht in de langjarige trends in maatschappelijk probleembesef op. Al jaren is bijvoorbeeld zichtbaar dat criminaliteit door de meeste burgers steeds minder als een prangend nationaal probleem wordt gezien. Rond de aanslagen in Londen en Madrid en de moord op Van Gogh werd terrorisme wel als een steeds belangrijker maatschappelijk probleem ervaren. Later ook nog, zij het in mindere mate, rond de cartoonrellen en rond Wilders’ film Fitna. Ook afgelopen najaar begon het Lees verder

3
aug

De strijd tussen hun hoop en onze angsten

Zoals ik in de vorige bijdrage al schreef ben ik samen met een collega-onderzoeker een paar dagen in Calais gaan kijken om te zien wat zich daar afspeelt. Gerede kans immers dat we de stroom vluchtelingen die zich nu nog op Engeland richt binnenkort ook in Nederland zullen zien. Dan wil ik niet alleen afhankelijk zijn van mediaberichten, maar tevoren al met eigen ogen hebben kunnen zien wat zich in en om de vluchtelingen afspeelt.

De meeste vluchtelingen die we in Calais zagen en spraken zijn jonge mannen. Meest twintigers, is onze indruk. Uit Afghanistan, Syrië, Eritrea, Soedan. Bovengemiddeld slim en initiatiefrijk. Hoger opgeleid ook, zo lijkt het. Onder de veel kleinere hoeveelheid vrouwen die we zien signaleren we een paar powergirls Lees verder

1
aug

Calais: een bizarre stand-off

De afgelopen dagen met een collega-onderzoeker gezworven in en rond Calais. Overdag gekeken in de Jungle. ’s Nachts het spel bekeken tussen vluchtelingen en Franse politie bij spoorwegemplacement en Kanaaltunnel. In je eentje op de mountainbike, in het pikdonker, schrik je je soms rot als er weer tien man opeens uit een bosje komt gekropen. Maar al snel werd me duidelijk dat het er nauwelijks gevaar te duchten is. Vrijwel iedereen was vriendelijk, niemand wil in problemen komen met de politie. Iedereen wil naar Engeland. Of beter: gáát naar Engeland, zo werd ons steeds verteld. Geen greintje twijfel.

Waarom Engeland? In Frankrijk wordt je honds behandeld, zo zeggen de meesten. Kijk maar in de Jungle. In Nederland duurt het heel lang voordat je zeker weet of je mag blijven. In België of Denemarken is er weer wat anders. In Engeland niet. Daar mag je werken zonder ID, krijg je 40 pond per week, krijg je een huis, is de taal makkelijker en woont er Lees verder

8
mei

Fuck de Wat?

Tot een paar dagen terug had ik geen idee dat een demonstrant ooit “Fuck de Koning” had geroepen. Het was volstrekt aan me voorbij gegaan. En als ik het wel gehoord had was het een kwestie van ‘het ene oor in, het andere uit geweest’. Want Fuck de Koning? Ach, wordt toch volwassen, man….

Sinds het OM vervolging heeft ingesteld ontkom ik er echter niet meer aan. En met mij heel Nederland. De hele dag hoor ik de kreet in de media voorbijkomen. Het resultaat? Je kunt er de klok op gelijkzetten dat de uitspraak zich binnen de kortste keren heeft vastgezet in het algemeen spraakgebruik. Niet meer is weg te denken. Het OM blijkt zo effectiever dan Van Kooten en de Bie in het introduceren van een nieuwe uitdrukking. Het rijtje Koot en Biese neologismen als doemdenken, oudere jongere of “do ist der Bahnhof” is nu dus Lees verder

15
feb

Wie zich onveilig voelt leze een andere krant

Al langere tijd bericht de Amsterdamse krant Het Parool over de liquidaties in die stad. Terecht. Die zijn immers een serieus probleem,  een probleem dat nog eens wordt verergerd door de niets ontziende manier waarop die nogal eens worden uitgevoerd. Het lijkt echter alsof de toon van de berichtgeving daarover de laatste weken is veranderd, de nuance is verdwenen, de krant een bijna activistische opstelling kiest. Die koers is naar mijn mening onverstandig.

Sinds twee weken vertelt Het Parool mij dat Amsterdam veilig is, maar steeds onveiliger voelt.  Om met een kogelregen aan gerapporteerde schietincidenten te laten zien dat het begrip ‘veilig’ eigenlijk ook maar betrekkelijk is. Zo bericht de krant op maandag 2 februari dat het Lees verder